“Ολοι πρόκειται να πεθάνουμε, όλοι μας. Μόνο και μόνο αυτό θα έπρεπε να μας κανει να αγαπάμε ο ένας τον άλλον, αλλά δεν το κάνουμε. Μας τρομοκρατούν οι ασημαντότητες, μας κατατρώει το τίποτα.» Charles Bukowski
Όλα ξεκινούν δυνατά. Έχουμε προσδοκίες και πιστεύοντας στους άλλους, πιστεύουμε σε εμάς.
Υπάρχει όμως, ο χρόνος που φέρνει την φθορά. Θολώνει την οπτική μας και ξεθωριάζει την πορεία μας. Έχουμε ανάγκη πολλά, τα επιδιώκουμε και ζητάμε να τα χωρέσουμε στη ζωή μας. Ζούμε με την ψευδαίσθηση ότι ταυτόχρονα μπορούμε να είμαστε καλοί, αποδοτικοί και ικανοποιημένοι στοιβάζοντας το ένα πάνω στο άλλο.
Μέσα σε όλα αυτά, ζητάμε κατανόηση και υποστήριξη από τους γύρω μας και ψάχνουμε να αντλήσουμε δυνάμεις από όπου μπορούμε. Μα κάπου χανόμαστε. Κάποια στιγμή κάνουμε λάθη και τότε απογοητεύουμε και απογοητευόμαστε. Ερχόμαστε αντιμέτωποι με την πραγματικότητα. Χρειάζεται να διαχειριστούμε τη δική μας και των άλλων την αλήθεια . Αναρωτιόμαστε, εάν είναι όμοια ή διαφορετική. Και τότε φοβόμαστε, νιώθουμε πως χάνουμε τις ισορροπίες μας. Αναζητούμε τι πήγε λάθος.
Μπερδευόμαστε. Χανόμαστε στις σκέψεις, δημιουργούμε υποθέσεις και σενάρια. Τελικά; Αναλωνόμαστε στη δική μας οπτική και στην οπτική των άλλων. Χρειάζεται να επιλέξουμε;
Επιλογή είναι η ουσία. Εστιάζουμε βλέποντας τα σημαντικά. Ποιοι είναι οι άνθρωποι που έχουμε κοντά μας. Ποιες είναι οι καταστάσεις και οι στιγμές που μας έκαναν να είμαστε πλήρεις, που δεν αναρωτηθήκαμε αν λείπει κάτι. Σε αυτά μένουμε, παραμερίζοντας τον φόβο για το αύριο. Ξεχνώντας την ανάγκη μας να ελέγχουμε τι θα γίνει μετά και να είναι όλα τακτοποιημένα, όπως τα φανταζόμαστε.
Ζητώντας πολλά, κυνηγώντας το τέλειο, ψάχνοντας την ικανοποίηση στο πουθενά, ξεχνάμε το τώρα, που αν περάσει δεν θα είναι πια το ίδιο. Αφήνοντας εμάς, τους σημαντικούς άλλους και τη ζωή μας για αργότερα, μας αφήνουν και αυτά.
